Det er like viktig å ha gode skriftlege rutinar for traumatiske hendingar som skjer sjeldan, som for ting som skjer ofte.
Dette fordi traumatiske hendingar som sjeldan oppstår, er nett det ein har minst rutine på.
Det er tilrådinga frå Kriser.no, ein nettstad som Senter for Krisepsykologi i Bergen står bak. Nettstaden har som målsetting å gje kommunane råd og nyttig kunnskap når dei skal utarbeide og praktisere kriseplanar.
Kriser.no peiker på at kommunale rutinar ofte sviktar fordi rutinane er for lite spesifikke, at ein følgjer opp i akuttfasen, men ikkje langsiktig, at rutinar manglar perspektiv på barn og familiesituasjonar, at roller ikkje er avklarte, eller at rutinar ikkje er nedfelte i planane til dei ulike verksemdområda.
Alle kommunar bør derfor ha ein plan for organisering av psykososial beredskap, og ha naudsynt kompetanse som kan følgje opp planane.
Kommunane bør også ha eit kriseteam. Dette vil vere ei ressursgruppe som både skal ta vare på dei som er involverte i krisa, men også vere til stades for innsatspersonell hjå politi, legevakt og sjukehus, heiter det på nettstaden.
Omsorgsprosjektet, eit prosjekt utført ved Senter for Krisepsykologi frå 1997 til 2000, viser at kommunar som har eit kriseteam, også har eit breiare oppfølgingstilbod, fleire involverte yrkesgrupper, raskare etablering av kontakt, eit generelt betre tilbod til barn og meir nøgde brukarar.
Ein kommune som har eit kriseteam, vil ikkje vere så sårbar som dersom alt ansvaret kviler på ein person, seier Kriser.no. Samstundes bør spesielt små kommunar ha ein koordinator som kan ha kontakt med hjelpeapparatet elles.
Les også:
